विष्णूंनी त्या दैत्यांशी बराच काळपर्यंत युद्ध केल्यानंतरसुद्धां राक्षस हरले नाहीत, तेव्हां विष्णु साहाय्याची याचना करण्याकरितां शंकरांकडे गेले आणि आपल्या गायनकलेने त्यांनी शंकरांना संतुष्ट केले. पुढे भगवान शंकरांनी श्री विष्णूंना सांगितले की, “आकस्मिकपणे आलेल्या संकटास सामोरे जाताना तुम्ही श्रीगणेशाचे स्मरण देखील केले नाही, भगवंताचे झालेले हे विस्मरण आपल्या अयशस्वितेचे कारण ठरले आहे.” असें म्हणून विनायकाला प्रसन्न करून घेण्याचा षडाक्षरी मंत्र उपदेशिला.

या मंत्राच्या आधारे भगवान सिद्धिपतींना प्रसन्न करण्यासाठी भगवान श्रीविष्णु एका निर्जनस्थळी श्रीगणेशआराधनेत रत झाले व त्यांनी या मंत्रजपाने विनायक देवतेला प्रसन्न करून घेतलें. विनायकानें त्यांना इच्छित वर दिल्यानंतर विष्णूंनी या टेकडीवर विनायकाचे देवालय उभे केलें आणि त्यांत गंडकी शिळेची श्री गजाननाची मूर्ति स्थापिली. विष्णूंना या टेकडीवर सिद्धि प्राप्त झाली, म्हणून या क्षेत्राला ‘सिद्धक्षेत्र’ किंवा ‘सिद्धटेक’ व विनायकाला ‘श्री सिद्धिविनायक’ अशीं नांवें पडली. विष्णूंच्या तपश्चर्येने आणि सिद्धिविनायकाच्या वास्तव्यानें पवित्र झालेली अशी ही भूमि आहे.

श्री सिद्धिविनायकाची मूर्ति स्वयंभू असून ३ फूट उंच व २.५ फूट रुंद अशी आहे. तिचें मुख उत्तरेकडे असून ती गजमुख आहे. सोंड उजवीकडे झुकलेली आहे. एक मांडी घातलेली व तीवर ऋद्धिसिद्धि बसलेल्या आहेत. उजव्या सोंडेचें गणेशदैवत कडक मानतात.